Silvia Penide, cantautora galega con dous Premios Martín Codax da Música, vive un ano de celebración continúa. A súa Xira XX Aniversario chega a Pontevedra nun día moi especial: O Día Internacional da Lingúa de Signos, 23 de setembro. O concerto será signado dende o esceario na súa totalidade. 

Silvia acaba de editar o seu décimo disco “Mientras dura el aplauso”. Trátase dun disco moi especial no que recolle colaboracións con: Guadi Galego, Víctor Manuel, Andrés Suárez, Ugía Pedreira, Mercedes Ferrer, Eladio Santos ou Javier Álvarez. Artistas que se sumaron ás emocionantes cancións de Silvia. Porque diso vai a súa carreira musical  nestes vinte anos. De emocionar.

No esceario estará acompañada por Carla López (teclado e voces), Paul Álvarez (guitarra) e Bruno Couceiro (batería), ademáis de Natalia Navaza na lingúa de signos. 

Entradas xa á venda en Ataquilla.com e de non esgotarse na venda anticipada, unha hora antes na billeteira do Principal

Abbas Kiarostami, 1992, Irán, 125 min., VOSE. Lingua: persa

Despois do terremoto de 1990, Kiarostami regresou á vila de Koker onde uns anos antes gravara Onde está a casa do meu amigo? Combinando ficción e realidade nunha road movie lúdica e conmovedora, o filme segue ao suposto director de Onde está a casa…? (alter ego do propio Kiarostami) para descubrir se a estrela do seu filme está entre os superviventes. Alí atopa unha comunidade resiliente que se enfronta á traxedia mentres o axuda na súa viaxe.

O filme competiu na sección Un Certain Regard no Festival de Cannes de 1992, onde obtivo unha magnífica acollida por parte da crítica, así como o honorífico Premio Rossellini

Hlynur Pálmason, 2022, Dinamarca, 143 min., VOSE. Lingua: danés e islandés

A finais do século XIX, un mozo sacerdote danés que viaxa a Islandia (aínda colonia danesa) coa misión de construír unha igrexa e fotografar os seus habitantes. Pero, canto máis se interna naquela implacable paisaxe, máis se sume nas ansias da tentación e do pecado. «Impresionante na súa escala épica, magnífica na súa comprensión da paisaxe, penetrantemente incómoda na súa intimidade e severidade humana» (The Guardian). Obrigado vela en pantalla grande

Estas dúas figuras son chaves para entender as reivindicacións de xénero e diversidade afectivo sexual da música galega actual. Sobre o escenario preséntase a importancia do feminismo e daranlle unha volta aos roles de xénero, abrindo camiño cara un novo espazo onde os estereotipos de xénero se dilúen num abiente festivo, inmersivo e animado.

Entradas á venda en Ataquilla.com e de non esgotarse, unha hora antes do inicio do evento.

Olatz Gorrotxategui viaxa a Pontevedra dende Euskadi coa súa obra de teatro ‘Mierda de Ciudad, la historia del rock radical vasco’. A peza é un western musical sobre o auxe e a caída do rock radical vasco,
unha historia sobre unha xeración que busca o seu lugar, chave para entender o contexto
sociocultural da época.

Entradas xa á venda en Ataquilla.com e de non esgotarse, unha hora antes na billeteira do Principal

Leo Bassi estará no Teatro Principal co seu espectáculo 70, que está levantando paixóns
alá por onde pasa. Nel, o famoso clown italiano reflexiona sobre o paso do tempo e conta
como está vivindo a súa entrada na década dos 70: con vitalidade e ganas de facer cousas. “A
mellor época da miña vida”.

Entradas xa á venda en Ataquilla.com e de non esgotarse, unha hora antes na billetira do espectaculo.

Entrada libre ata completar cabida en horario de luns, mércores, xoves e venres de 18 a 21h. Sábados de 12 a 14 e de 18 a 21h. Domingos e festivos de 12 a 14h. Martes, pechada.

Nos vinte anos do seu aniversario, esta mostra quere volver sobre a memoria, a creatividade e as protestas que acompañaron o afundimento do Prestige para reflexionar sobre a necesidade hoxe de seguir xuntando a defensa da democracia e a da ecoloxía. A partir do Arquivo Vivo da Asociación Cultural Unha Gran Burla Negra, que leva acompañando os legados do Nunca Máis dende o ano 2017, e grazas a unha rede extensa de artistas, investigadoras, activistas e compañeiras, este proxecto colectivo busca abrir preguntas incómodas, imaxinar mundos e partillar loitas.

A mostra quere dignificar a desbordante creatividade popular do Nunca Máis, dunha arte que non foi tomada en serio como tal, porque estaba vestida de materias precarios: papel, cartón, piche, materias de refugallo, plásticos ou píxeles. A forza material desas creacións aínda nos interpela. E, para iso, queremos aprender a miralas. A exposición pretende así pensar a continuidade que xustamente o Nunca Máis afirmou entre estética e política, entre arte e documento, entre público e cidadanía, entre festa e protesta, entre tradición e creación, entre natureza e cultura.

As vellas estratexias da cultura popular baséanse na repetición, no volver a facer en grupo, para construír unha verdade histórica e documental. Aprender a facer refacendo é un xeito de ocupar un lugar nunha tradición que non sexa só homenaxe, senón tamén actualización. Porque Sempre Máis non quere nostalxia nin celebración. Non quere dicir «contra Fraga protestabamos mellor». Quere resintonizar coas potencias dunha Galicia creadora, dona dun relato de seu e das afíns.

Ao tempo, ese Sempre Máis tamén nos advirte dos riscos dun porvir que se presenta toda hora como catástrofe e dun capitalismo acelerado que nos reclama sempre máis: máis extracción de recursos, máis mobilización de afectos e subxectividades, máis consuncións. Respecto desas demandas sempre seremos máis, contra os poucos que se benefician dun mundo concibido como permanente incremento de capital.

Sempre Máis interrógase polas conexións da ecoloxía pensada como demanda política, da protesta vivida como obra de arte e da arte entendida como natureza e traballo. A mostra organízase desde cinco eixos. Primeiro, analiza a construción dunha conciencia ecolóxica a partir da memoria das loitas veciñais e ambientais desde os anos setenta. En segundo lugar, interrógase pola relación entre pacifismo e ecoloxía ante os desafíos propios do século XXI, nun contexto global de esgotamento do petróleo. Como terceiro punto, presenta as formas artísticas da protesta do Prestige a partir das tradicións populares galegas e, especialmente, da estética do entroido. En cuarto lugar, estuda as formas de arte que xurdiron a partir do 2002 dende a observación e o diálogo coa natureza. E, finalmente, defende a capacidade do Nunca Máis de traballar en rede e de activar formas de imaxinación política útiles para o futuro.

Germán Labrador Méndez é director da división de Actividades Públicas do Museo Reina Sofía. Profesor no Departamento de Español e Portugués da Universidade de Princeton dende 2008. Catedrático [full Professor] desta institución desde 2018. Profesor visitante na Universität Hamburg (DAAD). Profesor visitante en CUNY-The Graduate Center. As súas investigacións no ámbito da historia cultural, especialízanse no estudo dos mundos ibéricos na época contemporánea, a partir das relacións entre estética e política, cidadanía e memoria. É o autor de “Letras arrebatadas. Poesía y química en la transición española” (Devenir, 2009) e “Culpables por la Literatura. Imaginación política y contracultura en la transición española (1968-1986)” (Akal, 2017). Foi un dos comisarios da exposición “Poéticas de la democracia. Imágenes y contra-imágenes de la transición española” (MNCARS 2018-2020) e colaborou como asesor na nova presentación da Colección do MNCARS. Ten publicado máis dun centenar de edicións, artigos de investigación, capítulos de libros e outros textos académicos, en revistas e editoriais nacionais e internacionais.

Unha Gran Burla Negra (UGBN) é unha Asociación Cultural nada en 2017 co propósito de activar a memoria colectiva e promover a reflexión cidadá sobre os acontecementos que rodearon á catástrofe do Prestige en novembro de 2002. O nome amadríñaos intencionadamente co colectivo Burla Negra, pata cultural do movemento Nunca Máis, forzas ambas que representaron e promoveron a dignidade cidadá. O labor da AC Unha Gran Burla Negra fundaméntase na construción dun Arquivo Vivo, unha práctica baseada na procura, custodia, coidado, estudo, catalogación, exposición, reflexión e mediación da morea de pezas artísticas, poemas, imaxes, músicas, textos, intervencións e testemuñas – anónimas ou non – producidas pola cidadanía desbordando as rúas e os medios durante os meses da catástrofe. Os fondos do arquivo proveñen principalmente de doazóns de colectivos e particulares. O Arquivo Vivo aspira a ser plenamente accesible, consultable e aberto.

Sempre Máis, a asociación Unha Gran Burla Negra traballaron con María Bella, Frank Bushchmann, Daniel L. Abel, Anxo Rabuñal, Andrea Serodio, Mauro Trastoy, Diego Vites, Nicolás Zamorano e Arela CS.

No dia 7 de outubro celebrara-se no Paço da Cultura de Ponte Vedra a II Jornada de Estudo Clara Corbelhe sob o título “O político e os seus limites: olhadas desde a Galiza contemporânea”, que dará começo às 10h00 até as 19h30, e incluirá jantar de confraternização. Portanto, convocamos pesquisadoras, militantes de movimentos sociais e políticos de base, acadêmicas e estudantes de todas as áreas de conhecimento para participar desta jornada de debate e reflexão. Em breve abriram-se as inscrições para reservar a participação com o programa completo e toda a informação precisa.

Máis info na súa páxina web

Mercedes Peón actuará co seu espectáculo Osmose o sábado 7, un espectáculo audiovisual e sonoro que pon en valor a loita das obreiras da fábrica de Pontesa.

Entradas xa á venda en Ataquilla.com e de non esgotarse, unha hora antes do espectáculo na billeteira do Principal

O documental pon voz ás historias afogadas nas augas do río Bidasoa entre Irun e Hendaia polo esforzo policial en evitar a entrada dos inmigrantes en tránsito cara o resto de países europeos. Un acontecemento real que viviu a frontera pirenaico-atlántica natural do Bidasoa no verán do 2018. A proxección contará, de cara a un coloquio posterior, coas protagonistas do documental de Fermín Muguruza, Essoh Romeo Atchori, Yedoh Aetz Atchori Lazkano e Miren Larraitz Lazkano Vendrell

Entrada libre ata completar cabida.

A cantaora flamenca, Rocío Márquez, leva máis dunha década labrándose unha sólida carreira artística converténdose nunha figura consolidada no panorama musical tras recibir numerosos premios, entre eles o “Les Victoires du Jazz 2020 (Francia) ó mellor Álbum de Músicas do Mundo” sendo a primeira artista española en logralo e o primeiro álbum de flamenco recoñecido.

Pola súa parte, Bronquio, produtor musical cunha dilatada traxectoria profesional ás súas costas e que colaborou  con diferentes artistas como Kiko Veneno, Natalia Lacunza ou Anaju, tamén é coñecido entre o público por participar no programa Hoy empieza todo de Radio 3 (RNE)

Entradas xa á venda en Ataquilla.com a partir de 18 euros (+ gastos). Os menores de 4 a 12 anos dispoñerán de entradas ó 50% do prezo xeral.

Entrada libre ata completar cabida en horario de luns, mércores, xoves e venres de 18 a 21h. Sábados de 12 a 14 e de 18 a 21h. Domingos e festivos de 12 a 14h. Martes, pechada.

Nos vinte anos do seu aniversario, esta mostra quere volver sobre a memoria, a creatividade e as protestas que acompañaron o afundimento do Prestige para reflexionar sobre a necesidade hoxe de seguir xuntando a defensa da democracia e a da ecoloxía. A partir do Arquivo Vivo da Asociación Cultural Unha Gran Burla Negra, que leva acompañando os legados do Nunca Máis dende o ano 2017, e grazas a unha rede extensa de artistas, investigadoras, activistas e compañeiras, este proxecto colectivo busca abrir preguntas incómodas, imaxinar mundos e partillar loitas.

A mostra quere dignificar a desbordante creatividade popular do Nunca Máis, dunha arte que non foi tomada en serio como tal, porque estaba vestida de materias precarios: papel, cartón, piche, materias de refugallo, plásticos ou píxeles. A forza material desas creacións aínda nos interpela. E, para iso, queremos aprender a miralas. A exposición pretende así pensar a continuidade que xustamente o Nunca Máis afirmou entre estética e política, entre arte e documento, entre público e cidadanía, entre festa e protesta, entre tradición e creación, entre natureza e cultura.

As vellas estratexias da cultura popular baséanse na repetición, no volver a facer en grupo, para construír unha verdade histórica e documental. Aprender a facer refacendo é un xeito de ocupar un lugar nunha tradición que non sexa só homenaxe, senón tamén actualización. Porque Sempre Máis non quere nostalxia nin celebración. Non quere dicir «contra Fraga protestabamos mellor». Quere resintonizar coas potencias dunha Galicia creadora, dona dun relato de seu e das afíns.

Ao tempo, ese Sempre Máis tamén nos advirte dos riscos dun porvir que se presenta toda hora como catástrofe e dun capitalismo acelerado que nos reclama sempre máis: máis extracción de recursos, máis mobilización de afectos e subxectividades, máis consuncións. Respecto desas demandas sempre seremos máis, contra os poucos que se benefician dun mundo concibido como permanente incremento de capital.

Sempre Máis interrógase polas conexións da ecoloxía pensada como demanda política, da protesta vivida como obra de arte e da arte entendida como natureza e traballo. A mostra organízase desde cinco eixos. Primeiro, analiza a construción dunha conciencia ecolóxica a partir da memoria das loitas veciñais e ambientais desde os anos setenta. En segundo lugar, interrógase pola relación entre pacifismo e ecoloxía ante os desafíos propios do século XXI, nun contexto global de esgotamento do petróleo. Como terceiro punto, presenta as formas artísticas da protesta do Prestige a partir das tradicións populares galegas e, especialmente, da estética do entroido. En cuarto lugar, estuda as formas de arte que xurdiron a partir do 2002 dende a observación e o diálogo coa natureza. E, finalmente, defende a capacidade do Nunca Máis de traballar en rede e de activar formas de imaxinación política útiles para o futuro.

Germán Labrador Méndez é director da división de Actividades Públicas do Museo Reina Sofía. Profesor no Departamento de Español e Portugués da Universidade de Princeton dende 2008. Catedrático [full Professor] desta institución desde 2018. Profesor visitante na Universität Hamburg (DAAD). Profesor visitante en CUNY-The Graduate Center. As súas investigacións no ámbito da historia cultural, especialízanse no estudo dos mundos ibéricos na época contemporánea, a partir das relacións entre estética e política, cidadanía e memoria. É o autor de “Letras arrebatadas. Poesía y química en la transición española” (Devenir, 2009) e “Culpables por la Literatura. Imaginación política y contracultura en la transición española (1968-1986)” (Akal, 2017). Foi un dos comisarios da exposición “Poéticas de la democracia. Imágenes y contra-imágenes de la transición española” (MNCARS 2018-2020) e colaborou como asesor na nova presentación da Colección do MNCARS. Ten publicado máis dun centenar de edicións, artigos de investigación, capítulos de libros e outros textos académicos, en revistas e editoriais nacionais e internacionais.

Unha Gran Burla Negra (UGBN) é unha Asociación Cultural nada en 2017 co propósito de activar a memoria colectiva e promover a reflexión cidadá sobre os acontecementos que rodearon á catástrofe do Prestige en novembro de 2002. O nome amadríñaos intencionadamente co colectivo Burla Negra, pata cultural do movemento Nunca Máis, forzas ambas que representaron e promoveron a dignidade cidadá. O labor da AC Unha Gran Burla Negra fundaméntase na construción dun Arquivo Vivo, unha práctica baseada na procura, custodia, coidado, estudo, catalogación, exposición, reflexión e mediación da morea de pezas artísticas, poemas, imaxes, músicas, textos, intervencións e testemuñas – anónimas ou non – producidas pola cidadanía desbordando as rúas e os medios durante os meses da catástrofe. Os fondos do arquivo proveñen principalmente de doazóns de colectivos e particulares. O Arquivo Vivo aspira a ser plenamente accesible, consultable e aberto.

Sempre Máis, a asociación Unha Gran Burla Negra traballaron con María Bella, Frank Bushchmann, Daniel L. Abel, Anxo Rabuñal, Andrea Serodio, Mauro Trastoy, Diego Vites, Nicolás Zamorano e Arela CS.

En esencia, a carreira de Lagartija Nick pódese definir con ese aforismo de Val del Omar: «Quen ama, queima. E o que arde voa á velocidade da luz. A banda de Antonio Arias desenvolveu unha carreira tan brillante como temeraria. Suicidáronse varias veces. E sempre cando as cousas lles ían ben. Abrazaron os extremos con paixón. Pisaron o acelerador contra a parede para subir co impacto. En 1991, o grupo, completado con Eric Jiménez na batería e o guitarrista Juan Codorniú, puxo as bases da súa linguaxe en Hipnosis, un dos discos de estrea máis emocionantes do rock español. Tensión electrificada. Vicio e paranoia na voz-pregón de Antonio Arias. Descargas de punk-rock artie, visionario e anfetamina. Ambientes futuristas. Flashes inquietantes.

Entradas xa á venda en Ataquilla.com e de non esgotarse unha hora antes na billeteira do Principal.

Morgan esta de fin de xira “The River Tour”, o seu terceiro traballo de estudo titulado “the river and the stone”. O último álbum de estudo de Morgan é un conxunto de dez cancións nas que empezaron a traballar tras o confinamento en 2020. “The River and the Stone” é o resultado de moitas conversacións, moitas horas de creación conxunta e, sobre todo, de gozar de facer música con amigos. Tras case un ano de traballo viaxaron a Francia, ao estudo Le Manoir de Léon, xunto a Campi Campón na produción.

Está mesturado por Stuart White (Beyoncé, Autolux) en Los Ángeles e masterizado por Colin Leonard (SING Mastering) en Atlanta, GA. En outubro de 2020 preséntase “The river and the stone”. Este é o terceiro traballo de estudo da banda. Máis dun ano despois da publicación do seu último disco, a banda ofreceu máis de 70 concertos en salas, teatros e festivais, ademais de acompañar a Fito & Fitipaldis como artista convidado na xira de grandes recintos durante a primavera-verán de 2022. Morgan comezou 2023 co éxito do primeiro concerto propio no WiZink Center de Madrid (21 de Xaneiro de 2023) e continúa o ano coa presentación en directo do seu disco polos teatros, salas e festivais máis relevantes do país.